17 september 2007
Lauryssens naar Hollywood
Het is de droom van elke schrijver. Je boek verfilmd zien door Hollywood. Je hoofdpersonen model zien staan voor de grote sterren. Stan Lauryssens is zo’n uitverkoren schrijver. Al Pacino gaat de hoofdrol spelen in zijn boek Dali en ik.
Stan Lauryssens is een opvallend schrijver. Niet vanwege zijn lengte die de 1 meter zestig nauwelijks overschrijdt, maar wel vanwege zijn onnavolgbare gevoel voor publiciteit. Koketterend met zijn criminele verleden als oplichter en vervalser weet de kleine Vlaming keer op keer de pers te halen, in binnen- en buitenland. Hij is een aimabel persoon. Vlot gekleed, goed gebekt, met om de haverklap een kwinkslag. Het leven heeft serieuze kanten, weet Lauryssens uit ervaring, maar vooralsnog wenst hij zich te concentreren op de meer plezante kanten.
Radio
Zijn nieuwe boek Wie vroeg sterft, een hard boiled thriller zoals hij de policier zelf wenst te omschrijven, plus zijn tumultueuze verleden waren aanleiding voor het serieuze radioprogramma Café Vondel (BNR Nieuwsradio) om begin september een uur lang in gesprek te gaan met de “schavuit” uit Vlaanderen. Een gesprek dat vaardig in goede banen geleid werd door presentator Paul van Liempt. Het gebruikelijke journalistenpanel bestond dit keer uit Kees de Bree (Crimezone.nl) en Kim Moelands.
Arme dichter
Zijn straatarme jeugd in Antwerpen heeft volgens Stan Lauryssens (1946) zijn karakter danig gevormd. Om de grauwe werkelijkheid te ontvluchten werd hij een dromer. Iemand die zichzelf een betere werkelijkheid droomt. Het enige zoete dat hij zich levendig kan herinneren waren de brokstukken van koekjes die zijn moeder, die in een koekfabriek werkte, dagelijks mee naar huis nam. Hij ging al op jonge leeftijd in een kaasfabriek werken waar hij gaten in kazen boorde om de beroemde Emmentaler haar authentieke karakter te geven. Naast zijn fabrieksarbeid stortte de jonge Stan zich op het kunstenaarschap. Hij werd dichter. Een inkomenloze status, maar wel vaak goed voor een gratis borrel in het stamcafé. Toch zou zijn ongekanaliseerde schrijverschap hem een flinke stap op weg brengen naar een glanzende carrière. Toen Piet Teigeler, Redacteur van de Nieuwe Gazet, iemand nodig had die hem in de avonduren kon vervangen, attendeerde de waardin van het stamcafé Piet op de huisschrijver van de kroeg, de jonge Stan. Het werd de eerste baan waarin Stan betaald kreeg voor zijn schrijven.
Onze man in Hollywood
Later ging hij met Teigeler mee naar Panorama waar Stan bevorderd werd tot Hollywood-reporter. Dag in dag uit schreef Stan op een benauwde redactieruimte fantasie-interviews die hij zogenaamd met de Hollywood-sterren had gehad. Een fraai staaltje plak- en knipwerk waarbij bestaande interviews en fantasie tot een smakelijk geheel werden omgevormd. Stan had geen budget, maar wel volledige vrijheid van handelen. Toen hij op zekere dag op een Amerikaans tijdschrift een foto zag van Martin Bormann tijdens een volksfeest in de Braziliaanse jungle ging hij naar hem op zoek. Het was het begin van een reeks reportages over oorlogsmisdadigers. In het totaal schreef Lauryssens vijf boeken over hen.
Porno van Dali & Disney
Inmiddels hebben Lauryssen’s Hollywood-verhalen flink de aandacht getrokken. Met name een volstrekt onzinnig verhaal waarin Lauryssens uit de doeken doet dat Walt Disney en Salvador Dali samen een surrealistische porno-tekenfilm op de markt zullen brengen. Ten grondslag aan dit onzinverhaal lag het feit dat Disney en Dali elkaar ooit ontmoet hadden (voor de tekenfilm Fantasia) en het gerucht dat Disney een enorme collectie pornofilms zou bezitten. Het verhaal was niet echt geschikt voor mensen die de waarheid hoog in het vaandel dragen, maar het verhaal bracht Stan wel geluk. Een steenrijke en louche zakenman nodigde de jonge verslaggever Stan uit om voor hem te komen werken. Aanleiding was het feit dat de man dacht dat Stan Dali kende, omdat hij hem geïnterviewd zou hebben. Lauryssens liet de man in de waan. De man verzocht Stan om hem te helpen bij het verkopen van stukken grond in Amerika en het verkopen van kunstwerken. De hele onderneming was op drijfzand gebouwd. De stukken grond bestonden niet en de schilderijen, onder andere die van Dali, waren vals. Lauryssens bleek echter een rasverkoper die nu en dan met bekende zangers naar zijn potentiële klanten ging en hen met groot gemak grote sommen geld uit de zakken praatte. Hij reisde regelmatig naar Spanje om nieuwe schilderijen van Dali op te halen en om er zijn broodzakken vol met pas verdiend geld keurig in kluisjes te deponeren.
Gevangenis
Inmiddels was de Vlaamse politie gealarmeerd en werd Stan opgepakt voor fraude, oplichting en nog wat formuleringen waar een vrijheidslievend mens niet blij van wordt. Lauryssens werd voor ondervraging veertien dagen in de Begijnenstyraat opgesloten. Toen hij, in afwachting van een definitieve dagvaarding, in voorlopige vrijheid werd gesteld, vluchtte hij naar Spanje, waar hij onderdak vond bij een vriendin in Figueras. Het tweetal verhuisde naar een afgelegen villa nabij Port Lligal waar Dali woonde. Volstrekt paranoïde, bang dat hij elk ogenblik opgepakt kon worden. Slechts veertien dagen opsluiting hadden hem doodsbang gemaakt voor een langere tijd in de gevangenis.
Dali
In Port Lligal woonde Stan op een steenworp afstand van Salvador Dali, de grootmeester van wie hij zoveel schilderijen had verkocht, dat hij zich een bemiddeld man mocht noemen. Eenmaal ging hij met zijn vriendin bij zijn buurman Dali op bezoek. Volgens Lauryssens een ontluisterende ontmoeting omdat Dali aan de ziekte van Parkinson leed en dementeerde. En hulpeloze oude man die bevend in een rolstoel zat en door zijn huishoudster werd voortgeduwd. In Spanje leerde Lauryssens ook de ware toedracht kennen van de vele valse Dali’s die hij ooit had verkocht. Hij werd meegenomen naar een kunstfabriek waar een groot aantal medewerkers dagelijks nieuwe Dali’s fabriceerde. Men knipte onderdelen van oude Dali schilderijen uit kunstboeken, projecteerde de onderdelen op canvas en schilderde ze opnieuw in, daarbij de diverse onderdelen opnieuw rangschikkend. Om het eindresultaat 100% authentiek te laten lijken, ging men met de gloednieuw geproduceerde schilderijen naar de oude, demente Dali. Men drukte de bevende man de schilderijen in handen en maakte er een polaroid foto van om de echtheid aan te tonen. Lauryssens gebruikte deze ervaringen om het boek Dali & ik te schrijven, dat in meerdere talen werd vertaald.
Gratie
Daarnaast verdiende Lauryssens in Spanje de kost door een winkel te openen tegenover het Picasso Museum waarin hij posters, ansichtkaarten en andere souvenirs verkocht. In Vlaanderen was hij bij verstek veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Maar opnieuw lachte het geluk de levensgenieter toe. Na acht jaar kwam er plotseling een einde aan zijn ballingschap toen Koning Boudewijn hem (en een groot aantal anderen) gratie verleende. Lauryssens verkocht zijn winkel met veel winst en verliet zijn Spaanse vriendin, met wie hij een kind had, voor de mooiste vrouw die hij tot op dat moment ooit ontmoet had, een Indiase vrouw die in Londen woonde. Zonder nadenken verhuisde Lauryssens naar Londen, waar hij zich doodongelukkig voelde en zelfs zelfmoord overwoog. Het leven binnen de Indiase gemeenschap bleek voor hem een hel. Na zeven jaar vertok hij weer naar Antwerpen om zijn dementerende moeder te bezoeken. Toen hij enige tijd later naar Spanje afreisde om zijn zoon te bezoeken (die hij samen met zijn Spaanse vriendin had gekregen), werd hij door de Spaanse politie opgepakt en in de gevangenis gezet. België was vergeten om aan andere landen door te geven dat het internationale verzoek om aanhouding was ingetrokken. Lauryssens zat drie maanden in Madrid in de gevangenis voordat pientere advocaten hem vrijkregen.
Film
In de jaren negentig besloot Lauryssens het verhaal over Dali te schrijven. Het verscheen in 1998 als voorpublicatie in HUMO. Televisieproducent D&D liet het geheel vertalen en stuurde het op naar een Duits tv- en filmbedrijf. Het kwam bij een grote filmmaatschappij in München terecht die de rechten kocht en vrijwel ogenblikkelijk doorverkocht aan Hollywood. Daar kwam het terecht bij Andrew Niccol, bekend van Lord of War en tevens scenarist van The Truman Show. Elk jaar dat de filmmaatschappij een optie houdt op de verfilming van Dali & ik krijgt Lauryssens geld omdat de rechten steeds voor een jaar worden gekocht. Inmiddels loopt het project al 5 jaar en heeft Lauryssens al “vijf keer het jaarloon van een Belgische werkman” gekregen, zoals hij het zelf uitdrukt. Het project dat in eerste in stantie een droom leek, blijkt wel degelijk gerealiseerd te worden. Volgend jaar september (2008) verwacht men de film met Al Pacino in de hoofdrol in roulatie te brengen. In de film is de rol van Stan Lauryssens enigszins aangepast. Hij is een New Yorker die op de vlucht is voor het Amerikaanse gerecht, een cocaïnesnuiver, maar natuurlijk ook de oplichter die Stan Lauryssens zelf ook was.
Boeken Stan Lauryssens heeft van 2002 tot 2007 in het totaal zeven politieromans geschreven waarin de Vlaamse agenten als moppentappende idioten worden afgeschilderd. Zijn nieuwste boek is Wie vroeg sterft. Of het een succes wordt of niet, het zal Lauryssens niet deren. Zijn verleden als schavuit en oplichter heeft hem naar Hollywood gebracht. Mensen lachen om zijn verleden. Vergeten en vergeven. Het geld stroomt binnen. Als ijdel man zou hij het uiteraard leuk vinden als ook zijn boeken goed gewaardeerd en verkocht worden. Maar nodig is het niet. Dankzij zijn verleden, kan Lauryssens de toekomst met een brede lach tegemoet zien. Wie zegt dat misdaad niet loont? Lauryssens zal het in ieder geval niet beweren.
Bron: Crimezone.nl
Venster sluiten